• กังวลเรื่องการเรียนลูก กลัวว่า ลูกไม่ตั้งใจเรียนแล้วโตขึ้นมาก็ยากที่จะประสบความสำเร็จได้ ยิ่งครอบครัวไหนมีพี่มีน้องให้เปรียบเทียบด้วยแล้ว ก็เป็นอีกสาเหตุของความเครียดเด็กได้ง่าย ดังนั้น ไม่ควรเร่งรัดการเรียนของเด็กๆ จนเกินไป เพราะหัวใจการศึกษาคือการเรียนรู้ การเรียนรู้ไม่ใช่เพียงตัวหนังสือเท่านั้น เด็กสามารถเรียนรู้ผ่านการเล่น และการทดลองแปลกๆ ใหม่ๆ เก็บเกี่ยวเป็นประสบการณ์ชีวิตได้เสมอ
• กลัวลูกสุขภาพไม่ดี อย่างข่าวดังของการระบาดไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ 2009 ประเด็นเหล่านี้ ถึงแม้ว่า เราจะมีวิทยาการทางการแพทย์ หรือระบบสาธารณสุขดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ตัวเลขสุขภาพและพัฒนาการของเด็กไทยกลับไม่ได้ดีขึ้นไปด้วยเลยค่ะ อย่างโรคยอดฮิต เช่น โรคอ้วน เบาหวาน หัวใจ กลับพบแนวโน้มคนที่เป็นอายุน้อยลงไปเรื่อยๆ  ดังนั้น หนทางแก้ไขที่ดีสุดก็คือ ต้องเน้นการป้องกันโรคที่สาเหตุให้มากขึ้นกว่าเดิมค่ะ
• กลัวลูกถูกล่วงละเมิดทางเพศ  เป็นเหตุการณ์น่าสลดที่พบเห็นตามข่าวบ่อยๆ ทั้งคดีของน้องกล้วย หรือการโดนข่มขู่ด้วยคลิปวีดีโอของนักศึกษาปริญญาโท ซึ่งเป็นที่โจษจันมาตรการแก้ปัญหาของภาครัฐอย่างมาก ดังนั้น ควรฝึกศิลปะป้องกันตัวเองไว้ก่อนดีที่สุดค่ะ หรือจะพกพาอาวุธป้องกันตัว เช่น สเปรย์พริกไทย เครื่องช็อตไฟฟ้า หลีกเลี่ยงไปไหนสองต่อสองกับผู้ชาย และที่สำคัญคือ ต้องมีสติเมื่อเกิดภัยร้ายขึ้นกับตัว
• กลัวลูกคบเพื่อนไม่ดี เมื่อลูกเข้าสู่วัยรุ่น การคบเพื่อนก็หลากหลายขึ้น ทำให้พ่อแม่ก็กลัวว่า ลูกจะเลียนแบบพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ถ้าพบเหตุการณ์แบบนี้ ก็อย่าเพิ่งตำหนิว่า เพื่อนของลูกไม่ดี หรือห้ามคบเพื่อนคนนั้น ควรพยายามแยกแยะให้ชัดเจนว่า เป็นพฤติกรรมปกติของวัยรุ่น หรืออาจเสี่ยงต่อปัญหา และค่อยจัดการอย่างรอบคอบ แต่สิ่งที่สำคัญคือ สร้างแนวคิดที่ดีให้ลูกตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะเกิดที่บ้านเป็นพื้นฐานแรกค่ะ
• กลัวลูกติดยาเสพติด  เด็กที่ติดยาเสพติดส่วนใหญ่มาจากการขาดความอบอุ่นในครอบครัว และการเลี้ยงดูด้วยการปกป้องเกินเหตุทำให้ปิดโอกาสให้ลูกได้เรียนรู้ลองผิดลองถูกด้วยตนเอง เด็กหลายคนจึงเลือกใช้ยาเสพติดเป็นทางออก ดังนั้นหากจะคิดแก้ไข ก็ต้องแก้ไขสาเหตุของปัญหาที่แท้จริงเสียก่อน การช่วยเหลือเด็กให้หลีกหนีจากภัยสิ่งเสพติดจึงจะได้ผล

อย่าพร่ำสอนลูก...ด้วยปาก
           สังคมไทยมักอบรมลูกหลานด้วยวิธี “สั่ง” และ “สอนด้วยคำพูด” มาตั้งแต่โบร่ำโบราณแล้ว แต่เราต้องไม่ลืมด้วยว่า ปัจจุบันสภาพสังคมได้เปลี่ยนไปแล้ว วิธีการก็ต้องเปลี่ยนไปด้วย ความรู้เก่าๆ ที่เรียกว่า กระบวนการกล่อมเกลาทางสังคม (Socialization) ด้วยการสั่งและสอนด้วยคำพูดเพียง อย่างเดียวนั้นไม่ได้ผล เพราะพฤติกรรมทางสังคมและนิสัยใจคอของมนุษย์นั้น เป็นเรื่องของทักษะ ซึ่งการปลูกฝังทักษะต้องมีแบบอย่างให้ผู้ถูกสอนเห็นและต้องมีแบบฝึกหัดให้ได้ลงมือปฏิบัติฝึกฝน

แสดงแบบ ด.ญ.สุวิษา กฤษณาวารุณ (น้องภู)

• ยงโย่ยงหยก..ถอดรหัสเมื่อหนูเริ่มหัดเดิน
• เลี้ยงลูกน้อย ให้เป็น “เจ้าหนูรักยิ้ม”
• สอนลูกรักเรียนอย่างไร..ให้สนุก
• เมนูลูกรัก เสริมอย่างไรถึงจะโดนใจหน
• ลับเชาว์ให้เฉียบ กับการละเล่นไทย

ความเห็น (0)

เกาะติดความเคลื่อนไหวการแสดงความเห็นของหัวข้อนี้

เขียนแสดงความเห็น

Email Name		Comment smaller | bigger
		ยอมรับข้อตกลงในการแสดงความเห็น ข้อตกลง แสดงความเห็น Preview